Меркаванне пацярпелага:

Ёсць у сучаснай літаратуры такі клас, як кнігі ад блогераў. Зазвычай гэта такой сабе якасці чытво па оверпрайсе. Як на мяне, перад намі прадстаўнік гэтага класа, так сказаць, айчыннай вытворчасці. Пры гэтым, натуральна ж, і з "рэгіянальнымі адметнасцямі")

Якія пачынаюцца яшчэ да таго, як кніжка разгортваецца. Па-першае - яна маленькага фармату. Пры гэтым, ідэальна збалансаванага. У сэнсе, у кішэню не сунеш, але і на паліцы сярод астатніх будзе выбівацца. Папера старонак - шчыльная, крэйдаваная, прыемная навобмацак, не дакалупацца. Вокладка ж - цвёрдая "эка-эка-стайл") у сэнсе, з танюткага кардону, які ажно прасвечваецца праз гарманічна танюткую паперу аклейкі. Навошта так зроблена - для мяне пытанне.

Ладна, кніжкі ж - гэта усёткі збольшага не пра вокладку. Што ж там пад ёй, уласна?

А пад ёй, уласна, нешта падобнае да пастоў у інсце ці фэйсбуку. Прынамсі, менавіта такія асацыяцыі намаляваліся мне. Далёкія ад літаратурных тэксты ў фармаце успамінаў з дзяцінства + нейкая вытрымка з крыніц для тлумачэння прадмета апісання. Пры гэтым - не ў фармаце зносак, а проста па тэксце. То-бок, толькі што была містычная гісторыя пра якую ведзьму і проста наступны абзац пачынаецца як артыкул Вікіпедыі. І ты такі вочы свае назад у кучку сабраўшы, чухаеш патыліцу "Шта?".

Гісторыі паміж сабой ніяк не звязаныя. Агулам успрымаецца як проста нарэзка тэкставага кантэнту з прадмовай-уводнай у стылі "слухайце, дзеткі, пра Беларусь нашу сінявокую ды пра тое, што дзеду дзяды расказвалі ды на свае вочы дзед бачыў. Шча, значыць, раскажу. А, край у нас такі прыгожы ды на лясы-палі-балоты багаты. А яшчэ буслы ў небе сінім ды волаты тут асілкі жылі...". Агульная канва адсутнічае. Уражанне такое, што Караткевіча з Баршчэўскім ў кацёл адзін склалі ды зварыць па ўласным рэцэпце паспрабавалі. Ды вось толькі у працэсе нешта пра... Забыліся на нешта важнае, карацей.

Асобна хочацца кіўнуць у бок структуры пабудовы асобных "апавяданняў". У гісторыі на паўтары старонкі напрацягу старонкі аўтар апісвае антураж і атмасферу вясковай хаты, у якой пачуў гісторыю, а потым літаральна ў пару сказаў укладае саму гісторыю. Усё ок, але казка абяцанае дзе, дзеду?

Пры гэтым адзначу, што як зборнік цікавых фактаў з мясцовага фальклору ды лакальных фішачак народнага светаўспрымання кніжка цікавасць прадстаўляе.  Напрыклад, як вам версія паходжання русалак ад фараонава войска, якое было патопленае морам-акіянам падчас пагоні за народам ізраілевым, калі Маісей выводзіў яго з Егіпту? Такіх цікавых замесаў з біблейскіх сюжэтаў і беларускага фальклору ў кніжцы ёсць. І для агульнага развіцца і паглыблення ў культуру Палесся "Дзедавы казкі" пачытаць можна. Але як літаратурны твор - бяка-кака-фу, як сказаў бы мой малы. Асабліва за свае грошы. 

У выніку - што. Такая сабе спроба пяра малодога аўтара. Па-адчуваннях, зляпаная на хуткую руку з падручных матэрыялаў і выдадзеная ў друкаванай форме незразумела навошта. Назва падманвае, бо чакаеш зборнік народных казак з аўтарскім каларытам, а атрымліваеш... Што заўгодна, але не тое, чаго чакаеш. Дзецям чытаць бяссэнсоўна, сабе - толькі калі збіраеш матэрыял для нейкай мэты. Ілюстрацыі - ну вельмі "на аматара". Таксама аўтарскія. Лексіка цікавая сустракаецца, але самі тэксты вельмі нізкай якасці. 

Такія вось уражанні. Нікога ні ад чога не адгаворваем, некаму, магчыма, кніжка заляціць на 10 з 10, усё вельмі суб'ектыўна, нехта захоча сабе такі артэфакт у калекцыю, але ад сябе - не раю як чытанку ні ў якім разе.

А нахалеры гэта ўсё тут? Таму што кніжка прадаецца ў "Цудоўні" і хацелася б, каб у тых, то падумывае яе прыдбаць сабе ці ў падарунак, было пад рукамі і гэтае меркаванне, апроч пары даволі станоўчых водгукаў, якія можна знайсці ў сецівах.

https://www.instagram.com/p/C_L2oTOovE2/?utm_source=ig_web_copy_link&igsh=MzRlODBiNWFlZA==